Urpremieren kom etter eit tiår med motgang og publikumssvikt. Etter andre verdskrigen var tilhøva i norsk teater endra. «Konsensus-Noreg blei konstruert, folk bygde landet, høyrde på radio og gjekk i Holmenkollen, men stadig sjeldnare på teater», skriv Alfred Fidjestøl i Trass alt, historia om Det Norske Teatret. Ei norsk teaterkrise var resultatet, med ein teaterøkonomi som blødde. Oslo kommunes teaterkomité meinte det var ytre faktorar som utløyste den akutte krisa og peikte mellom anna på kong Haakons nylege bortgang og den såkalla asiasjuken, ein global pandemi som kravde over ein million menneskeliv, som årsak. Tormod Skagestad, som den gongen var kunstnarleg rådgjevar for teatersjefen ved Det Norske Teatret, jakta på prosjekt som kunne setje ein stoppar for ytterlegare katastrofe og som kunne bringe teateret tilbake til stordomstida. Han leitte blant datidas mest populære og fengjande historier og klarte å kapre rettane til dramatiseringa av Undsets storverk Kristin Lavransdatter (tidlegare oppsetjingar har nytta originaltittelen Kristin Lavransdatter). Eit lykketreff, skulle det syne seg.
Alt lenge før urpremieren på Kransen 30. august 1958 var snakkisen etablert. Med Rut Tellefsen i tittelrolla og Georg Løkkeberg hyra inn som Erlend og med Skagestad sjølv i registolen, var det ein stor teaterkveld i dei flestes auge. Kritikarane henta rett nok ikkje fram superlativa, men responsen frå publikum var enorm. Lesarskaren til Undset var stor og mange ville oppleve minna frå romanverket på nytt ved å sjå dramatiseringa. Det var noko sensasjonelt over denne teaterproduksjonen som enda med å kile seg inn på den kommersielle andreplassen i teaterets historie med til saman 331 framsyningar. Fidjestøl skriv vidare at suksessen kom på eit så heldig tidspunkt at det knapt er til å forstå i ettertid. I Oslo måtte to teater legge ned i denne perioden, «men Det Norske Teatret som var forlova med døden, hadde igjen lurt døden.»
I 1960 var Tormod Skagestad blitt teatersjef og berre tre dagar inn i sjefsperioden sette han del to, Husfrue, på repertoaret. Også denne gongen med Rut Tellefsen og Georg Løkkeberg i dei sentrale rollene. Igjen var kritikken heilt middels, men publikum kom. Rett nok ikkje i like stort monn som sist, men tala var særs gode og nærare 70 000 fann vegen til dei 207 framsyningane. Siste del av Undset-trilogien kom i 1963-64. Da Korset fekk premiere, gjekk både Kransen og Husfrue inn i repertoaret igjen og publikum kunne sjå alle tre framsyningane etter kvarandre. I alt kom talet opp i 652 spelekveldar og Kristin Lavransdatter er den framsyninga som historisk kan skilte med flest framsyningar i repertoaret til Det Norske Teatret, men fordi publikumstalet for Kransen ikkje er notert, er det vanskeleg å seie eksakt kor mange billettar som blei selde. Men eit estimat er det mogeleg å rekne ut. Også i 1982 blei Kransen sett opp på Det Norske Teatret i regi av Tormod Skagestad, med Tove Skagestad i tittelrolla. Det totale publikumstalet på om lag 305 000 plasserer Kristin Lavransdatter som den mest sette framsyninga i Det Norske Teatret si historie.
Kristin Lavransdatter har sidan blitt filmatisert (1994) og vore spelt på mange teater, seinast i 2019 på Trøndelag Teater. Kjersti Horn hadde regien på denne framsyninga av Kransen, som blei omtalt som ein direkte og revitalisert versjon av den velkjende historia. Sjølv kjenner ikkje Kjersti Horn seg heilt ferdig med stoffet, og går laus på det med ny energi og høge ambisjonar. Denne gongen er det alle dei tre banda som skal opp på scenen. Kvar bok blir ei eiga sjølvstendig framsyning som er mogeleg å sjå separat, eller saman med dei andre to. Med seg har ho sin faste scenografmakkar Sven Haraldsson og i rollene som Kristin og Erlend har ho fått Sara Khorami og Preben Hodneland.