O o a a a a a a a a a! Eit par tonar og alle veit kva det er snakk om. Det er ikkje akkurat kvardagskost med ariar frå teaterscenen. Det er første gongen Det Norske Teatret tar eit av dei klassiske operaverka inn i repertoaret. Arrangementa er nye, gjort av kapellmeister Trond Lindheim, noko som gjer at det høyrest annleis ut, reint musikalsk.
- Vi angrip nok det musikalske litt annleis enn folk er vande med. Vi er jo ikkje ute etter perfeksjonisme, etter å treffe alle halvtonane, men prøver heller å leite etter historia i Tryllefløyta. Og det skal jo låte bra, sjølvsagt!
Det blir tøysete, fortryllande og gøyalt. Håpet til Charlotte og gjengen på scenen er å opne opp historia, gjere ho litt meir forståeleg, og å finne forteljinga i det som er ei litt kryptisk og merkeleg handling.
- Det er såpass schkækkt og rart at eg trur det kan nå fram i mange aldersgrupper. Dette er moro for store og små. Sjølv skal eg ta med sjuåringen. Ole Anders Tandberg, regissøren, er ein meister i å skape store og visuelt sterke rom. Vi beveger oss jo i store måleri som er heilt magiske og fortryllande. Det er jo ein visuell fest. Og med vår eldste popstjerne, Mozart, i komponistrolla, er vi jo garantert heilt vanvittig fengande og god musikk.
Det er mange som kjenner hit’ane frå Tryllefløyta, den blir jo rekna for å vere blant dei meir kjente verka frå operarepertoaret. No satsar Charlotte og resten av ensemblet på at dei som kanskje kan kjenne på litt ærefrykt for å oppsøke operasalen, kan finne fram til teatermørkret og berre nyte dette meisterverket som 230 år etter premieren framleis begeistrar nye – og gamle – publikumsgrupper.
Og med seg på rollelista har ho eit solid lag. Den despotiske dronningas motspelar Sarastro blir spelt av Pål Christian Eggen. Prinsen Tamino (Vetle Bergan) og prinsesse Pamina (Ina Svenningdal) er det unge paret. Deira musikalske stil er i tråd med datidas estetiske ideal. Papageno (Joachim Rafaelsen) og Papagena (Ragne Grande) er the comic relief/det komiske paret, som særleg er kjente for volkslied-duetten og Fuglefangar-arien. Som rollelista kanskje seier, denne oppsetjinga blir ingen operaframsyning. Poenget er nettopp at skodespelarane ikkje er klassiske songarar. Musikken blir arrangert og tilrettelagt for desse stemmene. Men så var også Mozarts siste heilaftans framsyning eit høgdepunkt i wiensk syngespeltradisjon. Ho hadde talt dialog og ikkje sungne resitativ. Og tradisjonen for syngespel står også sterkt ved Det Norske Teatret.
Artikkelen er oppdatert 31. mars 2023.
