På Scene 3 står to gigantiske søppelbøtter. I lause lufta heng to vindauge der ein skodar ut i inkje. Her skal altså skråblikket til Beckett på menneskas banale og trivielle liv utspele seg. Eit rom som svever i det tomme rommet, kallar regissør Bjørn Sundquist det. Han sit i foajeen på Det Norske Teatret og smiler, sjølv om han har både tannpine og ei kraftig forkjøling.
Sluttspel av nobelprisvinnaren Samuel Beckett frå 1957, som Bjørn Sundquist skal sette opp, er på overflata ei forteljing om fire menneske som er fanga i ei slags evigvarande endetid, ei hjartelaus verd der dei er overlatne til seg sjølve.
– Det er så mørkt at det blir morosamt.
Men gjennom alt dette mørkeret syd ei veldig beisk form for humor, som gjorde at den unge Sundquist, ifølgje han sjølv, blei forelska i teksten da han opplevde Sluttspel for første gong som skodespelarstudent. Og som gjorde at han har drøymt om å sette det opp sjølv som regissør, heilt sidan dess.
– Det er så mørkt at det blir morosamt, seier Bjørn, som med dette gjer si fjerde Beckett-framsyning. Sluttspel beskriv han som ein familiekomedie og ein familietragedie på ei og same tid.
– Kanskje, legg han kjapt til.
Han forklarar at Beckett sjølv aldri ville ha svart konkluderande om kva noko av det han skreiv handla om. Han ville kanskje ha svart at det kanskje handla om det ein eller andre.
– Skal du spørje Bjørn om kva stykket handlar om? spurde skodespelarane i stykket da eg møtte dei i gangen før samtalen.
Og så lo dei.
Og eg skulle jo det. Første gongen eg spør, får eg dette svaret:
Eg spør igjen.
Men kva handlar Sluttspel om?
– Undertittelen min i arbeidet med stykket er What you see is what you get, seier regissøren med eit skjelmsk smil.
Så kjem ein lang anekdote om filmskaparen Roy Andersson, som ein gong blei beden om å forklare kva ein scene i ein film handla om. Den erfarne skodespelaren Bjørn spelar ut dialogen i fri attforteljing:
– Det handlar om nokon som står langs ein vegg. Den eine klarer ikkje å stå. Så kjem det to menn, hjelper han, og dei går ut ei svingdør.
– Men – kva handlar det om, kan du forklare det? spør journalisten igjen.
– Ja visst! Det handlar om nokon som står langs ein vegg. Den eine klarer ikkje å stå. Så kjem det to menn, hjelper han, og dei går ut ei svingdør.
Bjørn ler godt.
– Det er jo det det handlar om, seier Bjørn med ei oppriktig mine.
– Men dei ville ha ei djup forklaring. Og det -
Han famlar med blikket.
– Det er vanskeleg. Så det det handlar om, i Roy Anderssons ånd, er... Han tek ein kunstpause.
Stilla blir komisk. Kva kjem no?
– Det er ein eldre blind, og delvis lam og tyrannisk mann i lenestol på hjul, som snakkar eller hersar med ein yngre mann som ikkje kan sitte, og som har sterke smerter i beina, men likevel hastar fram og tilbake. Og foreldra til den eldre mannen, dei manglar bein, og oppheld seg i to søppelbøtter ved sida av han. Og så dukkar dei opp av bøttene av og til, seier Bjørn og smiler.
– Og det var det. Publikum får finne ut av det.
Vi må begge le.
– Og så snakkar dei. Det er mykje snakking. Og mange pausar, legg han til.
– What you see is what you get.
Samuel Beckett var veldig oppteken av pausane i og mellom replikkane. Stilla. Bjørn likar også godt desse mellomromma, seier han. Og det går ikkje an å vike unna dei – for – som han seier:
– Beckett var veldig stram på det. Alt skal vere nøyaktig som det står skrive. Og det er uhyre musikalsk. Stykket er som eit pratitur - med pausar, stemmer og rørsle i rytme. «Gud har talt!» forklarer han, og leverer nok ein anekdote – denne gongen fritt etter dramatikaren sjølv:
– Han skal ein gong ha sagt at Om eg hadde fått det på min måte, så hadde eg tømt teatersalongen i løpet av kort tid.
Og vi må le igjen.
Livet og døden
– Men handlar det om døden? spør eg.
– Det handlar blant anna om døden. Men om det er noko eg synest er til stades i Becketts verk, så er det livet! Kva gjer vi eigentleg medan vi lever? Korleis snakkar vi til kvarandre? Kvifor har vi teke dei vala vi har gjort? Kva er dette samfunnet? Kva er det eigentleg vi held på med? spør han, og er kommen litt på gli.
– Alle desse spørsmåla vi stiller oss sjølve. Eg også. Det ikkje alltid er så greitt å vere eit menneske.
- Kva er det eigentleg vi held på med?
Dette meiner han er ein samtale som går føre seg i noko han kallar eit «tilstøytande rom» i oss.
– Og det er i dette rommet Beckett er, seier regissøren.
Rommet han snakkar om er eit indre rom som berre er vårt eige, der vi er aleine med våre inste tankar, bak fasaden.
– Vi er høflege. Vi ler når vi eigentleg vil gråte. Men det er i dette tilstøytande rommet vi oppheld oss med våre eigne tankar. Og der er vi ganske einsame, trur han.
Ifølge Beckett sjølv var Sluttspel det største meisterverket mellom alle dei rundt 30 skodespela han skreiv. Det er her han får sagt det han har på hjartet, meiner Bjørn. Sjølv har han meir på hjartet:
– Sluttspel. Endgame. Det kling det jo bra å avslutte med, må han innrømme.
Stykketittelen viser til eit sluttspel i sjakk, som er noko ingen sjakkspelarar slepper unna.
– Ein god spelar ville slutta å spele. Men denne spelaren gir seg ikkje, forklarar Bjørn, og legg til:
– Og det gjer ikkje denne heller. Eg vil gjere meir!
Artikkelen er sist oppdatert 24. januar 2023.