Språket er omsetjar Jon Fosses tvist på 1890-talsk og blir omtalt som eit slags korsett av produksjonen: Ganske stramt snørt, men ein får likevel puste. Kostyma består av blondekjolar, mamelukkar og køar (stativ som får rumpa til å verke større), stramme snøresko.
Gutane går i kortbukser med store silkesløyfer. – Vi har latt oss inspirere av 1800-talets borgarskap.
Det at alt er så porselenskvitt og perfekt skal framheve grumset som vakar under overflata, forklarar kostymedesignar og scenograf Dordi Strøm.
Scenografien er laga som ein slags magisk realisme der ting er forstørra eller ikkje er det du først trudde det var. Naturen representerer både naturen i ungdomane – det frie, det naturlege og våren som gryr i dei – men også krefter dei ikkje rår over som påverkar lagnaden deira.
Pompøst lydbilde
- Når vi har laga musikken, har vi tenkt litt sånn: Korleis var det å vere kul på 1890-talet?, seier komponistane Viljar Losnegård og Petter Winther, som også spelar skoletaparen Moritz i stykket. Emosjonane er sterkare når ein er ung, og dette speglar seg også i det musikalske underlaget, som gjerne tillet seg å vere litt pompøst. Det er litt 1800-tals kammermusikk med snev av synthpop og beats.
Lydbildet er tungt inspirert av 80-talet og artistar som Kate Bush, men også av nyare artistar og band som Bjørk, Radiohead og Susanne Sundfør.
Og musikken til TV-serien Stranger Things. – Taco med bearnéssaus! Repliserer Viljar. – Ja, litt som ein tenåring som prøver å vere kul, men ikkje heilt får det til, svarar Petter.
