Artikkelen er frå 2018.
Nila er mi første store rolle etter studiet ved Det Multinorske her ved teateret. Tenk det, ei hovudrolle på Hovudscenen! Det er heilt vilt. Eg er både spent, nervøs og glad. Det er som ein draum. Sjølv er eg lik Nila i det at eg har noko av den same naiviteten og spontaniteten i meg. Eg veit ikkje heilt korleis Nila kjem til å vere i slutten av prøveperioden, men eg gler meg til å forske i karakteren.
Eg er oppvaksen i ein musikalsk familie; ein vietnamesisk familie i Sandnes med stor sans for karaoke. Foreldra mine har drive med revy i regi av den katolske kyrkja og har laga mange oppsetjingar for familiar knytte til kyrkjelyden. Familien min er altså veldig glad i musikk og teater, og dei gler seg til å sjå framsyninga.
Nila er ei sterk og fantasifull jente som klarer å få folk rundt seg til å sjå verda på ein ny måte. Ho må rømme vekk frå realitetane i den sjuke verda ikring. Gjennom historia hennar vil alle aldersgrupper kunne få eit innblikk i kva for lagnader barn i urolege område møter. Nila flyktar frå krig, og må krysse eit stort hav for å finne tryggleik og fred. Og da kan fantasien vere ein nyttig del av bagasjen. Den hjelper deg når alt er svart og spinn håp og fargar kring deg. Men den kan også lure deg og få deg til å sjå farar der dei ikkje finst.
Eg hugsar frå barndommen min ei oppsetjing av Roald Dahls Heksene som slo meg i bakken. Den framsyninga fekk meg til å sjå teater i eit nytt lys, som ei fantasiverd der alt er mogleg og alt kan skje. Der og da blei avgjerda tatt om å bli skodespelar. Kanskje sit det små jenter i salen som ser meg og tenker at det ho gjer, det vil også eg gjere. Det er fint å ta med seg inn på scenen. Kanskje det til og med sit ei lita Nila der som har kome med båt over havet?
Les meir om rollene Catharina Vu har spelt her.
FORTALT TIL Ida Michaelsen FOTO Fredrik Arff